Kuratowski Kazimierz, urodził się w 1896, zmarł w 1980, matematyk, jeden z czołowych organizatorów polskiego życia matematycznego, autor licznych prac, głównie z zakresu topologii i teorii mnogości.


Matematykę studiował na uniwersytecie w Glasgow (Wielka Brytania) i na Uniwersytecie Warszawskim (UW). Był profesorem Politechniki Lwowskiej i UW. W czasie II wojny światowej wykładał na tajnym uniwersytecie w Warszawie, a po jej zakończeniu podjął pracę na UW. Od 1952 pełnił funkcję redaktora naczelnego polskiego czasopisma matematycznego "Fundamenta Mathematicae", był też redaktorem serii wydawniczej "Monografie Matematyczne". W 1946- 53 był prezesem Polskiego Towarzystwa Matematycznego (PTM), w 1948-67 dyrektorem Instytutu Matematycznego Polskiej Akademii Nauk, który powstał z jego inicjatywy, początkowo jako Państwowy Instytut Matematyczny. W 1958-62 był wiceprezesem Unii Matematycznej, a w 1963-64 wiceprezesem Komitetu Nagród Fundacji Balzana. Opublikował ponad 170 prac naukowych, w tym podstawowe dzieło topologii mnogościowej, monografię Topologie (Topologia), wydane w języku francuskim, t. l 1933, t. 2 1950. Wprowadził aksjomatykę domknięć (nazwaną od jego nazwiska), która stanowiła podstawę systematycznej rozbudowy teorii przestrzeni topologicznych, rozwinął teorie continuów, podał prostą charakterystykę grafów płaskich. Uzyskał ponadto cenne wyniki dotyczące związków między topologią a teorią funkcji analitycznych. Wspólnie z S. Banachem rozwiązał za pomocą hipotezy continuum tzw. ogólne zagadnienie miary. Interesował się też opisową teorią funkcji rzeczywistych, logiką matematyczną i historią matematyki. Jest autorem książki popularnonaukowej Pól wieku matematyki polskiej 1920-1970 (1973), jak również podręczników: Teoria mnogości (1952. wraz z A. Mostow-skim), Wstęp do teorii mnogości i topologii (1952), Wyklady rachunku różniczkowego i całkowego jednej zmiennej (1946).