Banach Stefan, urodził się w 1892, zmarł w 1945, matematyk, twórca podstaw analizy funkcjonalnej, współtwórca lwowskiej szkoły matematycznej, jeden z najwybitniejszych matematyków XX w., współ-założyciel i redaktor polskiego czasopisma "Studia Mathematica", poświeconego analizie funkcjonalnej.


Droga Banacha do matematyki była niezwykła. Już jako uczeń gimnazjum samodzielnie studiował matematykę wyższą i posiadał rozległą wiedzę matematyczną, a z przedmiotów szkolnych lubił tylko matematykę, grekę i łacinę. Studiował na Politechnice Lwowskiej, której jednak z powodu bardzo trudnych warunków materialnych nie ukończył i musiał wracać do Krakowa. Szybka i nietypowa kariera naukowa Banacha rozpoczęła się od jego przypadkowego spotkania na krakowskich Plantach z H. Steinhausem, które dało początek długoletniej przyjaźni i współpracy naukowej tych dwóch uczonych. Steinhaus mawiał później, że jego największym odkryciem matematycznym było "odkrycie Banacha". W 1920 B. został asystentem A. Łomnickiego na Politechnice Lwowskiej (mimo nie ukończonych studiów) i w tym samym roku uzyskał stopień doktora nauk matematycznych na podstawie rozprawy na temat operacji liniowych, przedstawionej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, a w 1922 (w wieku 30 lat) uzyskał habilitację i został profesorem tego Uniwersytetu. Banach był człowiekiem o wyjątkowej osobowości i sile oddziaływania na innych. Jego zainteresowania matematyczne obejmowały wiele działów matematyki, ale głównie ich dziedziną była analiza funkcjonalna. Nazwiskiem Banach nazwano pewne przestrzenie i algebry. Zasadnicze pojęcia i definicje analizy funkcjonalnej rozwijały się stopniowo już wcześniej, ale dopiero Banach zbudował jednolitą teorię, która obejmowała, oprócz jego własnych, również wyniki badań jego poprzedników i współpracowników. Do spopularyzowania osiągnięć Banacha w zakresie analizy funkcjonalnej przyczyniło się jego słynne dzieło Teorja operacyj, t. l Operacje linjowe (1931), znane wśród matematyków zagranicznych z wydań w języku francuskim - Theorie des operations lineaires (1932). Z nazwiskiem Banacha wiąże się paradoks Banacha-Tarskiego, wg którego kulę można rozbić na kilka niemierzalnych (a więc bardzo dziwacznych) części, z których daje się złożyć dwie takie same kule. Banach jest autorem 58 prac, które publikował sam lub ze współpracownikami i uczniami. Wokół Banacha i Steinhausa powstał silny ośrodek badawczy, zwany lwowską szkołą matematyczną, prowadzący badania w zakresie analizy funkcjonalnej. W okresie międzywojennym był to najsilniejszy ośrodek badawczy w tej dziedzinie na świecie; od 1929 wydawał własne czasopismo specjalistyczne o międzynarodowym zasięgu "Studia Mathematica", publikujące prace z zakresu analizy funkcjonalnej. Ulubionym miejscem pracy Banacha była Kawiarnia Szkocka, znane miejsce spotkań matematyków we Lwowie. Ciekawsze z problemów matematycznych dyskutowanych w czasie takich spotkań zapisywano w specjalnym zeszycie, przechowywanym w Kawiarni. Tak powstała słynna -" Księga Szkocka. Banach był autorem podręczników dla szkół akademickich i współautorem podręczników szkolnych. Napisał m. in. Wstęp do teorii funkcji rzeczywistych (1951), Rachunek różniczkowy i całkowy (t. l 1929. t. 2 1933), Mechanika (t. 1-2 1938).